Jest rok 1994 w Łodzi. To czas wielkich transformacji gospodarczych w Polsce. W repertuarze łódzkich teatrów zajmują miejsce spektakle mające na celu pozyskać jak największą ilość widzów, by móc utrzymać się na rynku w świecie zimnej ekonomicznej konkurencji. Z tego powodu grane są zazwyczaj pozycje komediowe. Kilku młodych aktorów z różnych teatrów postanawia zerwać z tym nurtem i zaczyna tworzyć własny niszowy teatr. Decyzja zapada szybko, co do repertuaru i autora. Tomasz Kępiński pomysłodawca teatru trafia na aktorów podzielających jego teatralne fascynacje. Wybór pada na "Końcówkę". Antoni Libera smakosz twórczości teatru absurdu, staje się duchowym patronem reżysera, udzielając wszelkich "artystycznych błogosławieństw" zespołowi. Po fazie analiz i prób tekstowych zaczynają się poszukiwania sali do prób scenicznych. Nie jest im łatwo. Wszyscy żądają za wynajęcie dużych pieniędzy. Owszem zespół ma wielki potencjał twórczy, ale finanse nie są ich mocną sroną. Pukają do różnych drzwi łódzkiego świata biznesu i odchodzą po kolei z niczym. W końcu użycza zespołowi swojej dużej sali parafialnej Zakon Jezuitów. Przy ulicy Sienkiewicza zaczynają się regularne próby "Końcówki". Magiczna atmosfera miejsca uzdrowień chorych i cierpiących, okazuje się doskonałym miejscem do poszukiwań becketowskich klimatów. Ciemna sala, czterech aktorów, fotel, dwa kubły, okno, kilka rekwizytów i reflektor to jedna część sali. Po drugiej reżyser pochylony nad tekstem i jego żona Żaneta przygotowująca scenografię i kostiumy do spektaklu. Po kilku tygodniach powołują prawnie usankcjonowaną Fundację Twórczości Samuela Becketta, której wszyscy stają się współzałożycielami.
Los do nich zaczyna się uśmiechać.Otrzymują wsparcie finansowe od władz miasta w ramach wygranego konkursu "Szansa dla kultury". W międzyczasie przenoszą się z próbami do sali przy Stowarzyszeniu Polskich Artystów Teatru i Filmu. Sala jest zbyt mała, aby odbyła się w niej premiera. Wreszcie otwierają się przed nimi drzwi sali teatralnej w prestiżowym miejscu zdarzeń kulturalnych w Łodzi.
Premiera odbywa się w Pałacu Israela Poznańskiego w Łodzi. Po premierze teatr otrzymuje propozycję gościnnego grania na deskach Teatru Powszechnego, ale w nieco zmienionej obsadzie. Tomasz Kępiński inicjator i reżyser odchodzi z teatru. Przenosi się do innego miasta. Powodem są jego nowe plany życiowe i zawodowe. Kolejno odchodzi również aktor grający rolę Clova. Zafascynowany spektaklem student trzeciego roku wydziału aktorskiego Szkoły Filmowej w Łodzi zostaje przyjęty do zespołu. W odnowionym zespole teatr kontynuuje pracę nad skróconą wersją do półtorej godziny trwania przedstawienia. Są to wymogi nowego miejsca co do eksploatacji i obsługi. Od tej chwili aktorzy grają swoje spektale na profesjonalnej scenie do końca sezonu teatralnego.
Była to wielka artystyczna namiętność i pasja młodych i zdolnych artystów do twórczości S. Becketta, oraz kontrowersyjny co do formy spektakl. Ale niestety realia ekonomiczne tamtej epoki wygrały ze sztuką.
